Le kuchnia.

A więc... Jedyna kuchnia w całym domu.

Siedzi przy stole i wsuwa pastę =3='.

Do kuchni wchodzi francja.
-Italiano-krzyknął i przytuli go od tył trzymając butelką wina.
-Proszę to dla ciebie w ramach przywitania-postawił na stole butelkę wykwintnego wina.

- Grazie... - Uśmiechnął się widząc Francję. - Braciszku, napijmy się razem ~

-Tak jestem za-uśmiechnął się w jego stronę.
-Gdzie tu są jakieś kieliszki?-spytał zaciekawiony.

- W którejś z tych szafek. Szukaj.

-Dobrze.To może w tej....nie to talerze.....to może ta......nie kubki...hmmmm o to ta-otworzył drzwiczki i wyjął dwa kieliszki podszedł do stołu otworzył korek i polał do połowy do kieliszków.Jeden podał Włochom.

- Grazie ~ - Uśmiechnął się wesoło. - Pijemy za coś?

-To może za to,że będę tu mieszkał i,że cie spotkałem okej-usiadł naprzeciw Włoch i podniósł swój kieliszek.

- Hm... Może być ~ Ale ja tu nie chcę być. Tu jest strasznie... - Spuścił wzrok - I są pająki... - Niemalże płakał.

-Oj Oj już nie masz co się bać twój starszy braciszek przybył-pogłaskał go po głowie.

- Ale tu jest strasznie...

-Ale teraz będę tu z tobą nie musisz się bać.

- Ale tu i tak jest strasznie, strasznie...

Chorwatka weszła leniwym i powolnym krokiem. Żadnych duchów? Potworów? No dobra, można tu zostać.
- Witam wszystkich! - zawołała śpiewnym tonem.

-Ahh witam piękną damę- podszedł do niej i wręczył jej czerwoną różę.

- Dz-dziękuję... - powiedziała - I żeby nie było - jestem Iva Stepanicev, personifikacja Chorwacji. - dokończyła, podała mu dłoń, a drugą ręką machnęła do Włocha.
- Hej, Feliciano, pamiętasz mnie jeszcze? Bawiliśmy się kiedyś.

Ana weszła do kuchni, przy czym o mały włos się nie przewróciła potykając na progu. Pomieszczenie wcale nie było nieprzyjemne... było całkiem normalne. Czarnogóra spojrzała na obecnych. Blondyna nie kojarzyła, w przeciwieństwie do Feliciano*, którego znała całkiem dobrze i lubiła. Gdy zobaczyła twarz dziewczyny stojącej obok nieznajomego mocniej ścisnęła łodyżkę czarnej różyczki. Nie sądziła, że spotka tu krewnych... z jednej strony się ucieszyła, z drugiej... relacje w rodzinie były napięte ostatnimi czasy. Nie wiedziała jak zareaguje Iva.
- Dzień dobry- Powiedziała cichutko Montenegro otwierając jedną z szafek. Tyle, że w tej znajdowały się niestety talerze.






*wpływy weneckie

Spojrzał na Chorwację.
- Ciao ~ Oczywiście, że pamiętam. (Pamiętam? xDDD) - Uśmiechnął się ciepło do Bakusia(Dobra, Monte xDD) - Ciao, bella~

(Monte, Bakuś, Jogobella... Wyroby mleczne chyba nie chcą się ode mnie odczepić XD)
- Ciao Feliciano... Zdravo.- Powiedziała cicho i uśmiechnęła się lekko do Włocha. Był to nieco wymuszony uśmiech, jako że zestresowała się trochę obecnością Chorwacji i nieznajomego... troszkę bała się obcych, ale najbardziej obawiała się zimnej reakcji ze strony krewniaczki. Ana jednak czuła się zobowiązana do witania ludzi z uśmiechem na twarzy. Dziewczyna zamknęła szafkę, którą chwilę wcześniej otworzyła. Przecież potrzebowała szklanki, a nie talerza.

- Czego szukasz, Bella?

( Buahaha, Bakuś : DDD )

-Szklanki, wazoniku, kubeczka... czegoś na kwiatka. Wazonika to raczej nie będzie, w kubeczku będzie nieładnie, więc zostaje szklanka.- Ana mówiła cicho i bardzo szybko, jakby od tego czy powie to wystarczająco prędko zależało jej życie. Zawsze tak mówiła gdy się czymś stresowała... dlatego też wtedy trudno było się z nią dogadać.

Zamknął nieprzytomnie oczy.
- Wazonik cesz? - Podszedł do blatu, z którego zdjął niewielki wazon z wodą. Wylał wodę i jej podał. Podrapał się po głowie i spojrzał na nią.

- Aaa... Eee... dzięki... ale czy to nie będzie tutaj potrzebne?- Zapytała się czując jak jej twarz zalewają rumieńce.- Bo jeżeli to byłoby tutaj potrzebne, to ja nie chcę tego zabierać, absolutnie całkowicie nie, szklanka mi absolutnie całkowicie wystarczy!- Ana powiedziała to na jednym wdechu, jedno słowo zlewało się z drugim. Zacisnęła jedną rękę na wazoniku, drugą na łodydze róży. Czuła jak w jej ręce wbijają się kolce, ale nie zwracała na to uwagi. Łatwo się denerwowała, a w tym momencie miała powód. Jak zareaguje Iva? Tego Montenegro nie wiedziała i właśnie dlatego zżerał ją stres.

Podrapał się po głowie. Gubił się w jej słowach.
- Nie zrozumiałem.